Kelebek olmak özgür olmaktır. Özgürlük, hayattır.

​

Renkli bir yaşamdır; binlerce çiçek ve koku demektir kelebek olmak.

​

Kelebek olmak güzellik demektir.

 

Kendi muhteşem güzelliği ile dünyayı güzelleştirmektir aynı zamanda.

Farklı olmaktır.

​

Tırtıl olmaksa, yaşamaktır sadece biyolojik olarak ve ölmek!

​

Yerde sürünmektir.

​

Aynı kalmaktır tırtıl olmak. Kolaydır da.

​

Ama kolay değil kelebek olmak, kabuğunu kırmak, kendini değiştirmek, farklı olmak…

​

Var olandan, bizi sınırlayan, küçülten hayatlardan “rahatsız olmak” gerek önce. Gelişmeye yol açan “rahatsızlık” iyi bir şey yani.

​

Rahat olan değişmez ve değiştirmez çünkü.

​

Değiştiren, rahatsız olandır.

​

Sonra kabuğumuzu kırmak gerek.

​

Rahatsız olmak, kabuğumuzu kırmak için ona vurduğumuz ilk darbedir aynı zamanda. Kabuğumuzu kırmadan değişemeyiz;  kabuğumuzdan dışarı çıkmalıyız önce.

​

Sonra değişimden ne beklediğimizi, neyi hedeflediğimizi canlandırmamız gerek, hem de en iyisini, en güzelini düşünmek, biçimlendirmek kafamızda. Aklımızın, duygularımızın sınırlarını genişletmek, zorlamak gerek. Var olandan uzaklaşmak; “hayal kurmak” kısacası.

​

Hayali olmayan yaşar sadece, sürünerek yaşar. Yaşadığını düşünür; bazen iyi, güvenli yaşadığını dahi düşünür ve sevinir.

​

Renksizdir hayatı, tekdüzedir.

​

Kelebeklerle dolu bir hayat olmalı yaşadığımız;  hayatın kelebeği olmalıyız.

​

Hayatı kelebeğe dönüştürmeliyiz belki de.*